Saturday, December 02, 2006

Gatla ng Pag-ibig ( Tula)


Rey Tamayo, Jr.

Unang sumibol ang di matingkalang
ligaya. Nang ika’y aking nakada upang palad;

Sa isang sulok ng hardin ng pag-ibig
sa inyong puso. Ang mayumi mong ganda,
ang s’yang umakit sa aking natutulog na damdamin.

Ang iyong mga mata ay gaya ng mga kalapati
sa likod ng iyong lambong. Mg matang nagbibigay ligaya.

Ang iyong labi nama’y waring pising
mapula.At ang iyong bibig ay kahalihalina.
Ang ang iyong pisngi’y kay inam na hadkan.

Waring sinisinta na bumaba sa kanyang
halamanan.Sa mga pitak na bulaklak na mangaaliw,
hangad ko’y pitasin ang iyong angking pagsinta.

Ngunit papaano ko ipararamdam twina
Ang marubdob kong paghanga sa’yo?

Kung itong dila ko’y umid kung magwika
tungkol sa pag-ibig. At yaring tinig ko ay nangangatal,
sa tuwing kaharap na ang maamo mong mukha.

Maibubulong ko na lamang sa hangin
ang aking pagmamahal .At hayaang ang malamyang ihip,
ang s’yang humaplos sa dalisay mong puso.

Sana nga’y mapansin ang lihim kong
pagtingin. Nawa’y maging hagway sa yong damdamin.

Kamayhan ng aking pagkatao’y tila
bumalikwas. Nang ikaw ay aking nasilayan,
mundo kong kay lumid ay nagkaroon ng kulay.

Kaya’t lagi na lamang balisa itong pagal na
isip. At may taimtim na bumulong sa aking puso,
ito’y gatla ng pag-ibig sa dalaga.

Tunggalian (Tula)


Rey Tamayo, Jr.

Nagpupumiglas sa pag-usad ang aking mga paa
Patungo sa isang dako ng tunggalian.
Upang hawanin ang salimuot na landas
At hanapin ang nawawalang katahimikan;
Oo, katahimikang minsang nagbigay ng pag-asa
Na abutin ang minimithing tagumpay.


Ngunit masasabi bang ito’y isang tagumpay
Kung may tanikala ang aking kamay at paa?
Unti-unting humuhulagpos ang pag-asa
Sa isang hindi makataong tunggalian.
Pilit nilang nilalansag itong katahimikan
At hinahasikan ng dilim ang aking landas.


Sadyang kay hirap arukin itong aking landas
Kung sa gunita ko’y papalayo ang tagumpay.
Isang gabi, kumubli ang mga tala sa katahimikan;
Pilit ko silang hinanap sa tulong ng aking mga paa.
Ngunit bigo ako, anupa’t umusbong ang isang tunggalian
Ang kampo ng kawalang-malay at ang kuta ng kubling pag-asa.


Sino nga bang tao ang ayaw ng pag-asa?
Wala! Kahit na maraming hadlang sa aking landas,
Ay nais kong magwagi sa tunggalian-
Na ipabatid sa kaaway na ako’y nagtagumpay.
Kahit pagal sa pagtakbo ang hapong mga paa
Nais ko ring marating ang lundo ng katahimikan.


Ang pagdanak ba ng dugo ay hudyat ng katahimikan
O isang mitsa ng kawalang pag-asa?
Panahon na ba upang tumigil sa pagtakbo ang paa
Sa gawang pangdadahas sa marupok na landas?
Dili ba’t makakamit din ang tagumpay
Sa isang mapayapang usapin at walang tunggalian?


Tunay ngang dapat wakasan itong tunggalian
Upang dito sa daigdig maghari’y katahimikan;
Na para bagang masasapo mo ang tagumpay
At itong pangamba’y palitan ng pag-asa.
Ang saligutgot dili, ,masupil sa aking landas
At payapang uusad itong mga paa.


Sa bawat tunggalian laging kaakibat ang aking mga paa,
Sa paghakbang tungo sa katahimikan at sa laang tagumpay.
Na ang tanging pag-asa ay tahakin ang wastong landas.

Nalalabing Hibla (Tula)


Rey Tamayo, Jr.

Minsan ako’y kumubli sa tabing ng ilusyon,
Upang takasan ang nahirating kabiguan.

At ang nagpupumiglas
na luha sa mga talukap ng mata,
ay di ko magawang pigilan sa pagdaloy.

Tanging kong karamay sa aking hirap
Na waring hindi naglilikat, ay ang umid kong tinig
Na humihibik sa pagtangis.

Anupa’t niyayamot ako ng dalamhati,
Nilansag ang buong pulutong ng aking ligaya.

Ang aking mukha ay namamaga sa pagtangis,
at nasa aking mga pilik-mata
ang anino at silo ng kamatayan;

Pilit kong nililimot sa aking isipan,
Ang humuhulagpos na pag-asa
Nang iwan ako ng nalalabing hibla ng buhay.

Sa Balwarte (Tula)


Rey Tamayo, Jr.

Sa dakong ito kita madalas dalhin, sa Balwarte
Dito kita nakitang tumatawa o minsan nama’y umiiyak.
Malimit mong ibinubulong na ako’y iyong mahal.
Di natin alintana ang panahon at ang oras ay ating limot
Na ang mahalaga’y ako ang laman ng iyong puso;
At lagi mong sinasariwa ang matatamis na alaala.

Ang iyong yakap at halik ay nasa aking alaala
Sa mga sandaling tayo’y nasa parke ng Balwarte.
Labis na nagalak ang ating mga puso
At waring di natin alam ang salitang “iyak”
Itong mga pangamba’y agad naman nating nililimot.
Kay sarap palang kapiling ang nag-iisang mahal.

Isang araw, nagpaalam ako sa’yo , Mahal.
Upang pandayin ang ating mga alaala.
Ang panambitan sa isip ay aking nilimot
Na ang tanging saksi ay ang Balwarte.
Habang ako’y papalayo, pinigil kong umiyak
Sapagkat alam kong maghihintay ang iyong puso.

Dagat man ang pagitan ng ating mga puso-
Ngunit sa gunita’y, waring kapiling ka , Mahal.
Batid ko sa gabi, ika’y umiiyak
At ako’y palagian mong naaalaala.
Alam kong sabik ka na ring makita ang Balwarte
At balikan ang kahapong kay hirap limutin.

Kahit taon man ang lumipas h’wag mo sana akong limutin
At sa aking pagbabalik hahanapin ko ang iyong puso.
Agad kitang inapuhap sa Balwarte
Sa wakas, natagpuan din kita, Mahal.
Ngunit bakit may kasama kang ibang alaala
At may ibang lalaking nakayakap, habang ikaw’y umiiyak.

Lihim ko kayong pinagmasdan habang ako'y umiiyak
Muli kong narinig ang bulong “marapat kang limutin”.
Ang pag-asang mayakap ka ay tanging sa alaala
At kung hahagkan man kita’y may luluhang ibang puso.
Masakit palang mawala ka, O mahal.
Ngunit ito ang ating kapalaran dito Balwarte.

Marahil, ito na ang aking huling pag-iyak dito sa Balwarte.
At ang tanging lunas ay paglimot sa kay sayang alaala
Ngunit ang sigaw ng aking puso, ikaw pa rin ang aking mahal.


Balwarte: Isang maliit na parke sa Intramuros

Bista (Tula)


Rey Tamayo, Jr.

Mga sulyap at matang nangungusap lamang

ang aking natatanaw sa paligid na sinasaliwan

ng malalalim na buntong hininga.


Naramdaman ko sa mga oras na iyon

ang kanilang malabis na hinanakit--

at ang nagpupuyos na damdaming

pilit pa ring pinipigil.


Marahang tumindig ang isang lalaki

na sinisiyasat sa isang bulok na hukuman.

Alam kong wala siyang kasalanan

at biktima lamang ng isang huwad na propaganda.


Nagsimulang bumuhos ang emosyon,

unti unting umugong sa paligid.

Napakagat ako sa aking labi

nang mapagmasdan ko ang mga taong naroroon.

Nakakuyom ang kanilang mga kamay

at inilalarawan ang pagkakagapos nito.


Waring may busal ang mga bibig,

halos lahat ay nangingilid ang luha;

may ilang hindi napigilan ang pagpatak nito.


Parang kinukurot ang aking puso

ng mabalingan ko ng tanaw

ang isang matandang babae.

Ang kanyang paos na tinig ay sumisigaw.


Bahagya kong idiniin ang

pagkakakagat ko sa aking labi

nang makita kong umagos ang kanyang luha.


Kitang kita ko sa kanyang mga mata

ang labis na pagdaramdam na pinatitingkad pa

ng nakapangingilabot na tinig

nang paghingi ng tunay na katarungan.


“Wala na ba talagang hustisya sa ating Bayan?”

Bayan (Tula)

Rey Tamayo, Jr.

Mutyang Pilipinas ang ating tahanan,

Dumaan sa hapis, pagluha at lumbay;

Sa maraming taon alipin ng panglaw

Pag-asa’y giniba nitong agam-agam.


Ang umid na tinig nitong ating bayan,

Sa nasang pagsigaw ng katotohanan;

Tanging mga luha dahang lumilitaw

Na umindang pilit hapo na at pagal.


Kelan malalagot ang muhi’t hilahil?

Sa sumpang kay pait ng pagka-alipin.

Kalayaa’t dangal handa ng ilibing,

Tayo ba’y luluhod sa alok ng lagim?


Ang mga bayaning huwaran sa tatag,

Na hindi nasupil sa mga bagabag.

Bagkus pa’y lumaban sa sigwang kay alab

Buhay ma’y masawi aariing ganap.


Bayan ko ba’y sawi kung siya’y tumaghoy,

Tanikalang dusa na ang dala’y luoy?

Anupa’t pagpiglas sa huwad na dunong,

Pagbibigkis-diwa ang ibinubulong.


Panahon na bayan at ating ibalik,

Yaong kalayaang minsang naiwaglit.

Soberanyang tunay na ipinagkait

Dapat lang makamtan nang di na humibik.